Anasayfa / Motive Olmak / Bir de bunlar var! / Dostlar Hadi Sınava

Dostlar Hadi Sınava

Bu köşede Kişisel Gelişim başlığı altında yazılar yazıyorum. Yazdıklarım yaşadıklarımdan öğrendiğim davranış biçimleridir. Bu davranışları çevremdeki kişileri gözlemleyerek ayrıca bu konuda yazılanları okuyarak ya da bilimsel boyutunu inceleyerekten kendimi yeniliyorum. Ve bunları da uzun süredir sizinle paylaşıyorum.

Sürekli hayatımı sorguluyorum. Beni rahatsız eden olayları sorgulayıp bana artı değer kazandırması için yeniden yapılanmam devam ediyor. Sanıyor musunuz ki artık her şey dört dörtlük. Asla. Hala bir çok konuda yanıldığımı görüyorum. Hala bazı kişiler iyi niyetimi kullanıyor. Bunlar yaşadığım sürece hiç bitmeyecek. Ölene kadar öğrenmeye devam edeceğim. Ben oldum artık demiyorum. Hayatımda her şey harika olmayacak. Bundan da üzüntü duymuyorum. Çünkü değişen dünya ile davranış biçimleri değişiyor. Teknolojinin değişmesi gibi insanlar da sürekli değişiyor. Çağa ayak uydurmak için bizim de değişmemiz gerekiyor.

İnsanlarla ilişkilerde zaman zaman zorluklar yaşıyorum. Sadece, beni rahatsız eden bir olayı düşünüp hemen çaresini bulmak gibi bir aceleciliğim var. Hayatımda olumsuzluk istemiyorum. İşte bir davranış biçimimi değiştirip rahat ettiğimde bunları sizlerle paylaşmalıyım diye düşünüyorum.

Şimdi geri dönüp hayatıma baktığımda şöyle bir manzara görmeye başladım. Uzun çalışma hayatının sonucunda hiç para biriktirmemişim. Tek yaptığım dost biriktirmişim. Hayatım boyunca dostluğa çok önem verdim. Hep ben çok zengin bir insanım derim. Çünkü çok dostum var. En büyük servet budur. Ne depremde yıkılıyor, ne sele kapılıp gidiyor, ne bankanın iflası gibi bir korku yaşıyorsun, ne borsa gibi  düşünce değeri azalıyor, ne bir hortumcunun kurbanı oluyor. Gerçek dostlar bu gibi olumsuzluklardan etkilenmiyorlar.

Peki nerden buldun bu kadar mükemmel dostları diyeceksiniz? Çok haklısınız. Evet gerçek dostlarım var tabii. Ama benim yanlışlarımdan dolayı azalan dostluklarım da var. Neden mi? Çünkü onları hiç sorgulamamak gibi bir yanlış içinde yaşadım hayatım boyunca. Bir tane yanlışlığı fark ettiğim zaman genellikle bir daha o yanlışa düşmem. Ama dostluk konusunda bu kadar başarılı olamadım. Çünkü onlara gösterdiğim tolerans sonsuz oldu.

Onları sorgulamadım derken ne demek istiyorum biliyor musunuz. Atıyorum kafadan bir tane dostum hayatım boyunca; “Sen bir gün denize düşsen ben elbiselerimle hangi şartlarda olursa olsun atlar seni denizden kurtarırım.” diyor.

Ben o kişinin söylediği söze inanmışımdır. Bir gün başıma böyle bir şey gelirse bu arkadaşım beni kurtarır buna inanıyorum. Ama hiçbir zaman bu söylediğini kontrol etmek gibi bir düşünceye girmedim. Bir gün geliyor ki gerçekten denize düşüyorum diyelim ama o kişi beni kurtarmıyor. İnanılmaz gerekçeleri de var. Ondan sonra uyanıyorum. Tesadüf gibi birkaç kere daha denize düşüyorum bakıyorum ki artık bir mazeret bile öne sürmüyor. Ama benim can dostum gibi davranmaya devam ediyor. Sonra onu hiç sorgulamadan ona inanarak geçirdiğin yıllara acıyorum. Tabii ki hayatımı ona endeksleyip yaşamadım ama bir gün baktım ki güven duygusunun yerinde yeller esiyor.

Çok eski yıllardaydı. Çok önemsediğim, çok değer verdiğim bir arkadaşım yurt dışına gitti. Her yaz bir aylığına İstanbul?a gelirdi. Ve bana derdi ki; “Tülay ben kısa süre burada olacağımdan sana gelip gidemeyeceğim çünkü ailemle birlikte olmak istiyorum ama seninle de olmak istiyorum onun için sürekli sen gel hatta bu bir ay bizde kal. Bizden işe git gel.” Neden olmasın. Arkadaşımı çok seviyorum. Çok da haklı. Aynı durumda ben olsam o da bana aynı şekilde davranırdı dedim ve bir ay onlarda zaman geçirdiğim oldu. Bunu yaparken hiç rahatsız olmadım. Çünkü çok emindim. Bu yurt dışında yaşamak 7 yıl sürdü. Sonunda bu arkadaşım İstanbul?a temelli dönüş yaptı.  O bana geliyor, ben ona gidiyorum. Bir gün;
-Bu akşam bize gelsene dedim ve şöyle bir cevap aldım.
-Son iki kere ben sana geldim artık gelmem, sen gel.

Nasıl yani? Tabii bu nasıl yani?yi içimden söyledim. Şimdi düşünüyorum onun hiç suçu yok. Suç benim. Suçum aşırı verici olmak. Yani hiç sorgulamadan. Hiç o kişiyi sınava sokmadan. Bu olaydan sonra akıllandığımı sanıyorsanız yanılıyorsunuz.

Sonra bir başka arkadaşım haftanın en az 3 gününü bizim evde geçirirdi.. Birlikte sinema, tiyatroya giderdik. Onun evi uzak olduğundan sizde kalsam olur mu derdi ben de çok sevinirdim. Ayrıca hep ben de ısrar ederdim. Ne olur kal gitme diye. Bu olay uzun süre böyle devam etti. Günlerden bir gün onların evinin yakınındaki bir yerde konsere gittik. Giderken zaten anneme; “Anne ben bu gece gelmem, merak etme” dedim. Çünkü onun evinin bu kadar yakınındayken ve gece saat 01.30 gibi bir saatte neden ben eve geleyim ki, onun evinde kalırız diye düşünmüştüm.
Konserden çıktık.
-Bu gece ben de seninle gelmek istiyorum, anneme zaten sende kalacağımı söyledim dedim.
Bana şöyle bir cevap verdi;
-Kusura bakma Tülay seni misafir edemiyeceğim, evim misafir ağırlamak için uygun değil.
İnanamadım, ve ben o gece tek başıma gece yarısı eve gelmiştim. Ama hani korkudan da donuma yapmıştım :)
O geceden sonra herhalde çok özel bir durum vardı, ben yanlış anlamışımdır diye üzerinde durmadım ama onun evine özellikle  gitmeye çalıştım ama asla başaramadım.

Yıllarca sandım ki gerekirse benim ona gösterdiğim misafirperverliği o da bana gösterir. Yanılmışım. Sonra bunun benimle ilgisi olmadığını misafirperverlik konusunda belki de bir kötü deneyim yaşamış olduğunu düşündüm, ya da yetiştiriliş biçimi, ailenin yapısı olarak düşündüm. Bunu anlayışla karşılıyorum. Ama o zaman kendisinin de kimsenin evine gitmemesi gerekir. Çünkü insan kendini kullanılmış hissediyor. Şimdi daha anlayışla bakıyorum.

Bütün bunlardan sonra akıllandım mı sanıyorsunuz? Asla. Yine dostluklarımda aynı hataları yapıyorum.
Yine karşımdakini mutlu etmek adına ya da birlikte olmak için oluşması gereken ortamı hazırlama konusunda hep öndeyim:

-Ben gelirim, sen bu saatte dışarı çıkma.
-Dur ben onu alıp sana getiririm, sen uğraşma onunla.

Bunlardan vazgeçer miyim? Sanmıyorum. Geçen yıl biri ile tanışmıştım. Bir kere oturup uzun uzun sohbet etme imkanımız oldu. Sonra kendisini 1,5 yıl gibi hiç görmedim. Bir gün tekrar karşılaştık. Sohbet ederken görüşmediğimiz bir yıl içinde yaşadığı çok önemli bir olayı anlattı. Bir gece eşiyle kavga etmişler ve o gece nerdeyse ayrılık noktasına gelmiş ve gece saat 01.00 gibi evi terk etmiş. Bir anda nereye gidebilirim diye düşündüm diyor. İlk aklıma gelen sen oldun ama bir kere tanıdığım insanın evine nasıl giderim diye düşündüm ve gelmedim. Ama o gece ilk aklıma gelen sen oldun diyor. Bakar mısınız nasıl bir güven duymuş ki kişi zor durumunda ilk aklına gelen ben olmuşum. Bu inanılmaz hoş bir duygu. Ama bu kişi hayatın içinde duruşuna karar vermiş biri olduğundan içinde bulunduğu duruma hemen çare bulmuş ve yoluna devam etmiş biri. Ama bazen kullanılan olabiliyor insan.

İşte artık dostları sınava sokmanın zamanı geldi. Artık daha seçici olmanın zamanı geldi. Artık çoktan ziyada az ve öz olmasının zamanı geldi. Artık kaybetme korkusunun aşıldığı zaman geldi. Kişilerin ben şunu yaparım ben bunu yaparım diye ahkam kesmelerini gözlemleme ve sorgulama zamanı geldi.

Bu türlü dostları biriktirmenin hiç manası olmadığını düşünüyorum artık. Dün yolda tanıştığım kişinin hayatıma daha çok katkı sağladığını görmeye başladım. En azından hiç beklentisiz. Bu türlü bana hiç katkısı olmayan ama “senin dostunum” diye bana sarılan kişilerin sadece negatif enerjilerini taşıdığımı fark ettim.

Bir başka konu daha var. Hangi dostumuzla neyi paylaşıyoruz?
Biriyle sinemaya  veya tiyatroya gitmekten hoşlanırsın.
Biriyle sabahlara kadar oturup felsefe konuşursun.
Biriyle sohbet ederken hiç utanmadan onun omzuna başını koyar ağlarsın.
Birisine çok güvenirsin, bilirsin ki başın sıkışsa ilk yanında olacak kişi odur.
Birisi vardır ki, çok eski yıllardan beri gelen bir arkadaşlık. Çok seversin, çok iyidir, ya da sadece zararsızdır. Artık  hayata bakışınız değişmiştir ama olsun. Yine de onu çok seversin.
Birisi vardır ki onun görüşlerine çok güvenirsin, ona bazı konuları danışırsın.
Birisi vardır ki, belirli konularda uzmanlığı vardır ve bu konu senin de çok ilgini çekiyordur.
Birisi vardır ki, seni yeni teknoloji ile tanıştırır ve senin yeniliklerle tanışmanı sağlar,
Birisi vardır ki vizyonu çok geniş biridir ondan etkilenirsin.
Birisi vardır ki motivasyonu yüksek biridir onunla beraber olduğunda kendini iyi hissedersin.
Birisi vardır ki sana yol göstericidir.
Birisi vardır ki çevresi çok geniştir. Onun sayesinde bir çok insan tanırsın.
Birisi vardır ki onunla sadece geyik muhabbeti yaparsın. Canın sıkkın olduğunda onunla birlikte olursun, bol bol gülersin, eğlenirsin.
Birisi vardır ki hayatın içinde duruşuna saygı duyarsın ve kendine örnek olarak seçersin.
Birisi vardır ki, kimseye anlatamadıklarını ona anlatırsın. Yani sır küpü.

Şöyle bir dostlarınızı gözden geçirin, kiminle ne yapmaktan hoşlanıyorsunuz. Kime ne kadar güvenebilirsiniz. Gereksizleri attığınız zaman geriye kaç kişi kalıyor. Hani zaman zaman evimizde temizlik yaparız, hep dursun bir gün kullanırım deyip hiçbir işe yaramayan eşya, giyim ya da mutfak malzemelerini temizleriz. Artık zamanı geçmiş ya da daha iyisine sahip olduğundan kullanmadığımız eşyaları atarız. Eğer atmaz ve sürekli alırsak zaten bir müddet sonra eve sığmamaya başlarız. Kullanmadığımız halde bir sürü eşya için emek harcarız. Onların tozlarının alınması gerekir. Onlara evimizde bir yer ayırırız ama hiç kullanmayız. Ama bazıları vardır ki bizim için çok önemlidir. Yeni teknoloji olarak daha iyisi olduğu halde ondan bir türlü vazgeçemeyiz. Ya da hiçbir fonksiyonu olmayan bir bibloyu sırf hatırası var diye atamayız. Bence atmamalıyız da. Hiç siz yaşlandın artık, evim de müsait değil artık diye yıllardır evinizde yaşayan köpeğinizi veya kedinizi sokağa bırakır mısınız? Hayat bir yürüyüştür. Bu yürüyüşte bazıları geride kalır. Bazıları da bizi geçer gider.
 
KENDİ DÜŞEN BİR ADAMI BIRAK DÜŞSÜN, ŞAYET BİR BAŞKASI TARAFINDAN İTİLMİŞSE ONU TUT. 
MACHIAVELLI

Bu sözü okuduğumda çok sevdim.

Hayatın bu yürüyüşünde yavaş yürüyen var, hızlı yürüyen var. Hem hızlı yürümek istiyorum hem de çok yavaş yürümek isteyen birine kızmak yanlış olur diye düşünüyorum. Onu kendi kaderine bırakmanın doğru olduğunu düşünüyorum. Çünkü o senin hızına yetişemeyince sen onun yavaşlığına uyum sağlamaya başlarsın. Ki bu çok kötü olur. İşte hayatın içinde hızlarımız birbirine eşit değilse yürümenin keyfi olmuyor. Bir de en önemlisi hep öndeki koşana yetişmek gibi bir çabamız olması gerekir. Bu yürüyüşte tabii ki çok değer verdiğin ama yürümekte zorlanan bazı dostlarını sırtlayabilirsin. Ama hadi çok zorlandın 2 kişiyi sırtına aldın. Daha fazlası senin yürümene engel olur.  Ama senin hızlı yürümen belki ilerde onları da geri kalmışlıktan kurtarır.

Bir gün bir arkadaşımdan beklediğim davranışın gelmemesinden üzüntü duyarken şöyle bir mail gelmişti;
DOSTLAR IRMAKLAR GİBİDİR, KİMİNİN SUYU AZ, KİMİNİN ÇOK.
KİMİNDE SADECE ELLERİN ISLANIR,
KİMİNDE RUHUN YIKANIR BOYDAN BOYA.

İşte bunu okuyunca bütün kızgınlığım bitti.

Ama onları hayatımızdan çıkaralım çöpe atalım ve bir daha asla görmeyelim anlamında değil. Sadece onlara ayıracağımız zaman dilimlerinde daha hesaplı olmak gerekli diye düşünüyorum.
Bence GEOTHE bu konuda oldukça düşünmüş ve şöyle demiş; KARDEŞLERİMİ ALLAH YARATTI, FAKAT DOSTLARIMI BEN BULDUM.

Bütün ilişkilerim için; SIRTINDA YÜRÜMEK İÇİN DEĞİL, YANINDA YÜRÜMEK İÇİN DOST ARIYORUM.

Eğer yılların dostluklarını sorguladığımda gerçekten endişelerimde haklı çıktıysam çok üzülüyorum. Böyle bir duyguyu kimsenin yaşamasını dilemiyorum. Bir arkadaşım için kuşkuya kapıldığımda sonunda mahcup olmayı tercih ediyorum. Keşke onunla ilgili kuşku duyduğum için bana çok kızsa :)

Keşke aşağıdaki olayı yaşasam. Bu yazı bana mail ile gelmişti. İşleyen sistemin tarih aralığını bilemiyorum ama hoş bir olay;

?İngiltere?de yargıçların maaşı yoktur. Onun yerine ihtiyaçları oldukça kullandıkları kredileri ve sınırsız çek defterleri vardır. İngiliz devleti hakimlerine o kadar güveniyor yani. Bir gün hakimin biri bir bankaya gidip 1.000.000 foundluk bir çek bozdurmak istediğini söylemiş. Tabii ortalık birbirine girmiş. Banka yöneticileri en üst makamlardan onay almadan bu kadar parayı veremeyeceklerini söyleyip hemen İçişleri Bakanlığı, Adalet Bakanlığı  ve Başbakanlık gibi yerlere telefon etmişler. Ancak aradıkları her yerden gelen cevap aynıymış: ÖDEYİN.

Gel gelelim bankada o kadar nakit yokmuş. Hakimden ertesi gün gelmesi rica edilmiş. Ertesi gün para bir bavul içinde hazırlanmış. Aradan birkaç gün geçmiş. Hakim çıkagelmiş. Parayı bankaya geri vermek istiyormuş. Banka yönetimi hemen bakanlığı aramış. Derhal bakanlık müfettişleri devreye girmiş ve hakime hareketin sebebini sormuşlar. Hakim; ?Kraliçe?nin hükümeti bize gerçekten bu kadar güveniyor mu? Onu sınadım.? cevabını vermiş. Raporlar bakanlığa iletilmiş ve aynı gün hakim azledilmiş. Adalet bakanlığı hakime gönderdiği yazıda gerekçeyi şöyle açıklıyor: Kraliçe hükümetinin saygın bir hakimi, devletine güvenmiyor ve onu sınıyorsa, devlet ona asla güvenmez.?

Bu çok güzel bir olay ama dostluk adına yapılması gerekenleri hiç yapmadığın halde vay sen benim dostluğumu sınıyorsun diye gidene de güle güle diyorum. Yolları açık olsun. Dostluğumun değerini bilen, yalnız benim onu aramam ve onunla birlikte olmak için onun yanında olduğum zaman mutlu olan değil, benimle birlikte olmak için çaba sarf eden dostlar istiyorum. Yüreğime sadece hak edenler girsin. Ben hurdacı değilim. Bana daha çok sarılanı da sırtımda taşırım.

Bazı insanlar odaya girdiğinde çevre aydınlanır, bazıları da çıktığında. Ben odaya girdiğinde çevreyi aydınlatacak dostlar arıyorum. Geldiği zaman boşluk doldursun istemiyorum. Benim istediğim gittiği zaman yeri dolmayacak kadar önemli olsun. Ona karşı olan alışkanlığımı bilsin ama şımarmasın.

Çok mu şey istiyorum dersiniz? Ama bunları istemezsem yaşamanın ne anlamı var ki :)

Hoşça kalın dostlar :)

Sevgiler
Tülay Bilin
tulay@karmaastrology.com

Tülay Bilin kimdir?
Tülay Bilin çok uzun yıllar Hürriyet Gazetesinde çalıştıktan sonra, Nisan 2006 ?ya kadar Dünya Gazetesinde İnsan Kaynakları Müdürü olarak çalıştı. Uzun yıllardır kişisel gelişim konusunda aldığı eğitimleri 10 yıldır profesyonel olarak çevresiyle paylaşmaktadır. Haftada bir gün canlı radyo programı yapmaktadır. (Bizim Radyo / Çarşamba günleri 16.00-17.00 arası / canlı telefon bağlantılı / programın adı ?Tülay?la paylaşım)

Hakkında Özgür ŞAHİN

Türkiye'nin en büyük kişisel gelişim sitesi olan kendinigelistir.com projesinin sahibidir. 2006 yılından bu yana #kişiselgelişim alanında birçok yeniliği bünyesinde bulundurduğu sitede "beden dili, iletişim teknikleri, başarı hikayeleri, motivasyon teknikleri, özgüven gelişimi" gibi bir çok ana tema üzerine yazar, çizer, karalar, öğretmeye çalışır.