Hayata karşı bakış açımız çocukken daha farklıdır. Etrafımızda dönen her şeyin ne olduğunu anlayabilmek için sürekli sorup, sorgularız. Teknolojik aletleri, oyuncakları parçalarız.. Didik didik ederiz. Aklımızda en ufacık bit yeniği olmadan yer, mekan ve zaman sorgulamadan arkadaşlıklar kurarız. Ayakkabılarımızı çıkartır, eteklerimizle oynarız; kim ne diyecek endişesi yaşamayız. İçimizden geldiği gibi güler ya da ağlarız. Herkese o kadar çok güveniriz ki, ailelerimiz, akrabalarımız ve öğretmenlerimiz bizleri uyarır hale gelir. Hayal gücümüz sınır tanımaz, hayali kahramanlar yaratır, sihirlere inanırız. Durmadan zıplamaya çalışır, yerimizde duramayız… Aslında yalnızca anın tadını çıkartırız.
Ancak büyüdükçe bir şeyler değişmeye başlar. Aile ve yaşanılan çevreye göre değişiklik gösterse de çoğu zaman sorgulamayı ve araştırmayı bırakırız; kimselere güvenilmemesi gerektiğine inanır, olan biteni içimizde yaşarız. Devamını Oku »