Yalnızlık öyle bir ifadeki çoğu zaman yanlış bile yazılır. Aslında “yalnızlık” o kadar yalnızdır…
Kimi zaman mutsuzluğun simgesidir yalnızlık. Kimi zaman ufak ufak kaçışların kendisi… Sevgisiz kalmaktır bazen ; içe kapanıştır ya da… Hastalıklı bir duygudur kimisine göre! Kendisini “hiç” kabul edene şifa veren şeydir. Bu yüzdendir şifa ile hastalık arasında gidip gelir. Yalnızlık kalabalığın içinde kendi sesini dinlemektir. Etrafındakilere haketmedigi değeri vermektir. Boş bir odanın içinde kendine acımaktır. Yalnızlık ; bir boşluktur kapatılabilecek… Mutluluk, yalnızlık, aşk, ayrılık gibi konuları konuşursak Özdemir ASAF’tan bahsetmemek olmaz. Der ki şair yürek ;
Yalnızlık sağır!
Ondandır biri tökezleyerek yürür,
Öbürü uykusunda bile bağırır…
Mutluluk yalnız kendisini görür;
Unutur bu yüzden ilkin kendisini.
Yalnızlık kendi tutukluğunda özgür,
Boyuna bekler dönsün diye sesini.
Neden yalnız kalınır/kalırız?
Sadece kendini düşünen yalnız kalır. “Kendine oynamak” denir ya… Kendine oynayan yalnız kalır. Hayat ne kadar acıdır ki, karşı tarafı çok düşünen de bir süre sonra yalnız kalır. Ya da daha acısı -çok sonra olsa da- yalnız kaldığını farkeder.
Tekrar dönelim şairimize… VE yalnızlığı dillendirmeye devam etsin.
Borçsuzluğuyla övünür ama kedisi doğurmaz .
Yalnızlığın gidecek bir yeri yoktur;
Boyuna kapısına döner, açan olmaz.
Mutluluğun mezarları, yalnızlığın heykeli var…
Her ikisinin de saksılarında çiçek.
Biri hep başka bir renkle solar,
Öbürüyse ha açtı, ha açmayacak.
Hayatı yerinde yalnız ; yerinde etrafınızla yaşamanız dileğiyle…
Yazan : Özgür ŞAHİN
