Kırgınlıklarımız olur bazen… Hayata küsüşlerimiz! İnandığımız şeyin/şeylerin, hiç beklemediğimiz anda, hem de hiç beklemediğimiz bir yerden vurmaları olur. Sonra ağlamalarımız olur ve isyanlarımız… Hatta “kötü olan şeyler hep üst üste gelir” TAMAM mı? DEVAM mı? diye sorarsınız kendinize! Hayata karşı isyanımız başlar. Ama “her şeye rağmen” deriz! Her şeye rağmen hayat…
Yalnız samimiyetimle söylüyorum ki, bu şiiri siteye koyabilmek için tam 30 dakika uğraştım. Bir video idi, ayıkladım. (Görüntü ile sesi birbirinden ayrıştırdım…) Şiir Kahraman TAZEOĞLU‘na ait. Ama Uğur ARSLAN o kadar güzel yorumlamış ki, alıp götürüyor insanı… Dinleyin, okuyun. Kendinizden çok şey bulacaksınız.
VE “her şeye rağmen hayat!” diyeceksiniz…
Şimdi içimizde öldürecek bir anı bile bulamayan,
İki yarım kaldık!
Tamamlayamadık “BİZİ”…
Elimden tutmadın yalnızlığımın,
İçimin mavisi halbuki senin gözlerinin rengindendi.
Sensizliğe yenilmek, sana yenilmekten zor olsada,
Al, geri veriyorum yanlış kapılara vurduğum kilitleri!
Yaşlarımı yanağıma varmadan öldürüyorum.
Kuşlar, şarkılar ve sen bu şehri terketti edeli…
Hani yarına uzanmayan bütün dallarım kırılsın demiştin!
N’oldu?
Kırıldın mı şimdi?
İçimi acıtan da sendin,
Acımı dindirecek olan da…
Ya “öldür beni” dedin ya da “git benden!”
İçi bulanık bir sevdanın ucunda seni kaybettim!
Aldırmadın aldırmalarıma,
Bir gecede yakıp yârini, şafaklara sattın ihanetini.
Külüme basanlar bile utandı yaptığından!
Ne unutacak kadar nefret ettin
Ne de hatırlayacak kadar sevdin beni!
İşte soluk bir aşkın son nefesi!
Derleyen : Özgür ŞAHİN (kendinigelistir.com)