Bazen gülümsemeyi unutuyor, ihmal ediyor veya etkisine inanmıyoruz. Sebebi ne olursa olsun; karşılaştığımız kişiler tarafından gülümseyen bir yüzle hatırlanmıyorsak, mesulü biziz. Daha da kötüsü; asık surat ve çatık kaşlarla toslaştığımız, asıl kendimiziz!.. Bana gülümseyen bir fotoğrafını yollasana, dedim. Biraz zaman geçti. Nihayet: Küçükken gülümsüyormuşum ben, dedi!.. Fakat sanki sadece çocukluk resimlerim gülücüklü… Sonra bir dönem gelmiş, gülücüğüm solmuş… Ve bir daha da konmamış pembe kelebekler yüzüme… Belki… Belki bir de; büyüyünce güleceğim sanırım… Büyüyebilirsem!
Yok ama, dedim tam tersi. İyi dinle şu sözümü. Kulağın açık mı?
Büyürsem gülerim, değil;
Gülümsersen büyürsün!
Gülerken, güldükçe büyüyeceğine inan… Büyükler örnektir buna.
Kendimiz, kendimizi unutuyoruz çoğu zaman! Akıl etmiyoruz nasıl göründüğümüzü… Aynaların karşısındayız her dakika, ama görmüyoruz. Duvarlara asılmış aynalara bakarken gülümsüyoruz, o zaman kendimizi gülümserken görüyoruz; fakat konuşurken, yürürken, yani insanların arasında gülümsemek pek aklımıza gelmiyor!
Her insan birer aynadır!
Hem de yüzümüzün son şeklini hafızasında tutan birer aynadır!
Şimdi, sen; asıl hangi aynanın karşısında gülümsemelisin acaba?
Duvardaki aynaların karşısında kendini kontrol et. Fakat canlı aynaların, insanların karşısındayken gülümsemeyi unutma sakın! İşte o zaman, bütün aynaları hep gülümserken göreceksin: Her insanı ve onların yüzünde kendi aksini, gülümserken göreceksin…
Yazan : Muammer Erkul / ME
