Dünyada her şeyden bolca var. Sofra; öğrenecek, bekleyecek, üzülecek, aldanacak, ağlayacak, gülecek, şikayet edecek, şükredecek, aşık olacak, küsecek, nefret edecek, sevecek, hediye edecek, bağlanılacak ve buna benzer bir sürü şeyle dolu.
Herkes ihtiyacı kadarını, hatta çoğu zaman fazlasını, mideye indirmeye çalışıyor. Bazen kepçeler çarpışıyor. Sesler yükseliyor. Dişlerimizin arasına giren nefreti bir türlü çıkaramıyoruz. Kürdan yok. Ya da inancımız…
Beden o kadar iyi işliyor ki, sende ne eksikse canın onu istiyor. Bu eksik kalsiyumsa peynir, proteinse et yiyorsun. Gelelim bizim dünya sofrasına.
Bazen tutku ihtiyacını saplantıyla,
Aşk ihtiyacını aldanmayla,
Şükretme ihtiyacını şikayet etmekle,
Gülme ihtiyacını somurtmakla,
Öğrenme ihtiyacını çokbilmişlikle,
Sevgi ihtiyacını küsmekle gidermeye çalışıyoruz.
Bizde ne eksik ne fazla bakmıyoruz. Sonra bir anda mide yanmaya başlıyor. Sodaya güveniyoruz. Hazmettirir, diyoruz. Bir de zamana… Soda burada işe yaramıyor, zaman ise insanı geçe bırakıyor. Ne tabağa ne kepçeye bakıyoruz. Gözümüz hep sofrada. Kaygılıyız. Ya biterse? Ama gelin görün ki bitmiyor. Bu sofra bir değişik! Aldıkça bollaşıyor. Kepçeyi neye daldırsak bünye ona alışıyor. Yedikçe yiyor, küstükçe küsüyor, sevmedikçe daha da sevmez hale geliyoruz. Beklemekten yağlanıyoruz. Bölgesel de zayıflanmıyor ki. Bir kere durunca her zaman duruyor, adım atamaz hale geliyoruz.
Ne doyduğumuzu ne yaş aldığımızı ne de bir gün sofradan kalmak zorunda olacağımızı fark ediyoruz. Şimdi tabakları temizleme ve sofraya yeniden oturma zamanı. Dünya çeşit çeşit. Tabağımız boş. Kepçemiz büyük. Zamanımız dar. Haydi buyurun sofraya…
İlk olarak ne alırdınız?
Yazan : Tuğçe Güçnar Kengil | kendinigelistir.com
