Herkes gittiğinde yine sen kalıyorsun kendinle başbaşa.. Seninle başbaşa.. İşte önemli olan o an senin sana ne söylediğin.. İşte o ses, seni sen yapan ses.. Belki sana “bak yalnızsın” diyor, belki huzur veriyor, veya aslında o an olmak istediğin ama olamadığın başka bir yeri düşündürtüyor.. Çoğu zamansa, o sesi hiç duymamak adına, belki televizyonu açıyorsun, facebook hesabından durum güncellemesi yapıyorsun veya çamaşırları makineye atmakla meşgulsün.
Herkes kaçıyor.. Herkes kendinden kaçıyor..
Kendimizle başbaşa kalmaya bir türlü cesaret edemiyoruz.
Sırf kendimizle yüzleşmeyelim diye, sırf o sesi duymayalım diye değil midir telaşımız? O kadar çok şeye yetişme çabamız? Koştur koştur günler geçirip, çok yorgun bir halde yatağa yatıp, sızarcasına uykuya dalmamız.. Kendini içkiye vuranlardan ne farklı bu yaptığımız? O da o sesi duymamak, kendini unutmak için içiyor, sen de kendinle başbaşa kalmamak için, belki de hiç yapman gerekmeyen bir sürü şey yapıyorsun, üzerine vazife bile olmayan.. Herkes kaçıyor.. Herkes kendinden kaçıyor.. Sözde herkes bir şeyler yapıyor.. Hepimiz çok meşgulüz.. İşlerimiz çok yoğun.. Dışarıdan bakıldığında hepimizin hayatı çok yoğun, çok dolu.. Oysaki belki de hepimizin içinde kocaman birer boşluk var.. Hiçbirimiz kendimizi dinlemiyoruz ki, birbirimizi dinleyelim.. Önemli olan artık insan değil, önemli olan artık eylemlerimiz, yaptıklarımız.. Ne işle meşgul olduğumuz.. Kendimize bile vakit ayırmıyoruz ki, başkalarına ayıralım.. Kendimiz kendimiz olmayı bilmiyoruz ki, başkalarına kendileri olmaları iznini verelim.. Bu bir kısır döngü..Biz böyle gördük, böyle öğrendik diye, bildiğimiz şey bu diye, bizden sonra gelenlere de bunu öğretiyoruz. Çünkü sadece bunu biliyoruz. Verileni almayı.. Sorgulamadan..
Dışı dolu, ama içi boş, yaralı insanlar olup çıktık
Biz çocukken, her şeyi doğru bildiklerini sandığımız anne-babalarımızın söylediği her şeye inandık.. Belki kandırıldık.. Adımızı, dinimizi, tuttuğumuz takımı bile onların belirlemesine izin verdik.. Sonra da neye neden inandığımızı, neyi neden yaptığımızı sorgulamadan yıllar geçirdik.. Bu yaşlara geldik.. Ve artık korkuyoruz işte içimize bakmaya.. Belki yapmak zorunda olduğumuz görevlerin, kabullenerek yaşamak zorunda olduğumuz hayatların olduğuna inanarak yaşadığımız hayatın içinde bir oraya bir buraya savrulduğumuzun farkında bile değiliz.. İşte böyle zamanlarda da, yalnız kaldığımızda bize bir şeyler söylemeye çalışan içsesimizden, özümüzden korkuyoruz. Ödümüz kopuyor bize “Ne işin var burda? Daha iyisini yapabilirsin” demesinden.. Çünkü o zaman birşeyler yapmamız gerekecek. Çünkü o zaman sahip olduğumuz hayatı değiştirebileceğimiz gerçeği önümüze gelecek. Ama bunları yapabileceğimize kendimiz inanmadığımızdan, kendimize güvenmediğimizden işte, kendimizden kaçıyoruz.. Herşey yolundaymış gibi davranıyoruz. Kendimize bir sürü iş yaratıyoruz. Kaçırmamamız gereken dizimiz, evde yemek bekleyen kocamız, yıkanacak çamaşırlarımız var..
Yazan : Esra Paça / Mobius Danışmanlık
