Ne kadar annelerimiz kutsal oldukları ile ilgili fikirler, ana gibi yar olmaz cümleleri ile bezense de etrafımız, bir çoğumuz annelerimize kızgınız belki, kırgınız.. Özellikle kız çocukları olarak, baskı altında yetiştiğimiz için, belki içten içe, sevildiğimizi bize gösteremedikleri için, sürekli bizi düzeltmeye çalıştıkları için, olduğumuz gibi değil de, ancak onların istedikleri gibi olduğumuzda sevileceğimizi bize öğrettikleri için.. Bundan değil midir ki zaten sürekli dışarıya bağımlı hayatlar yaşamalarımız? Bundan değil midir ki toplum tarafından, eşlerimiz tarafından, patronlarımız tarafından onaylanma, beğenilme, takdir görme ihtiyacı içinde olmalarımız? En çok ihtiyaç içinde olduğumuz “koşulsuz” anne sevgisinden eksik kaldığımız için değil midir ki başkaları tarafından sevilmeye bu kadar aç olmamız? Kendimizi onaylamamamız? Kendimizi bu kadar sevmememiz?

Belki de içimizdeki kız çocuğunu büyütme arzumuzdur, anne olma hayalimiz, yeni bir çocuk dünyaya getirip, onu istediğimiz gibi büyütme isteğimiz.. Kendi olmadığımızı, ona oldurmaya çalışmamız..Ve yine yeni bir kısır döngü yaratmamız, bize yapılanı, kendi doğurduğumuza yapmamız..

Anneliğin önemini toplum olarak hepimiz bilmekteyiz de, annelerin bireylerin üzerindeki etkisini de bir o kadar bilsek, eminim annelerimiz daha dikkatli davranırdı çocuklarına.. Annemiz, onunla olan o çocukluk dönemimizdeki ilişkimizin, dünyaya bakışımızın, korkularımızın, arzularımızın ve dünyayı kavrayış tarzımızın hep o erken dönemde şekillendiğini bilseydi eğer.. Başkalarıyla olan ilişkilerimizi, nasıl davranacağımızı, kendimize nasıl güveneceğimizi onu izleyerek, onun yaptıklarını, hissettiklerini, duygularını gözlemleyerek öğrendiğimizi bilselerdi eğer, eş seçimlerimizi bile o dönem yaşadıklarımıza göre yaptığımızı bilselerdi eğer, bize o kadar bağırırlar mıydı acaba? Döverler miydi bizi öyle? Cezalandırırlar mıydı acaba? Oysaki tek yapmaları gerekenin bizi koşulsuz sevmeleri olduğunu bilselerdi.. İyi anne olma çabasıyla bizi eğitmeye çalışırken, en iyi anne olma yolunun, iyi okullar, kolejler, maddi rahatlık sağlamaktan değil, sadece bizi sevmeleri, bize sevildiğimizi hissettirmeleri olduğunu bilselerdi.. Hem kendilerini, hem de bizi bu kadar hırpalarlar mıydı? Kuşkusuz yapmazlardı.. Kendi yaralarımızı sarmak bizim elimizde.. Ve kendi çocuklarımıza iyi birer anne olmak, yeni nesli yaratmak da bizim elimizde.. Tek gerekli olan şey sevgi.. Onlara terbiyeli olmalarını öğretmekten ziyade, onları oldukları gibi severek, sevgiyi öğreterek, yeni nesilden harikalar yaratabiliriz.. Hepimiz anneyiz.. Hepimiz mükemmel birer anneyiz.. Çocuklarımızı sevgiyle beslediğimiz sürece.. Annelerimize..

Yazan : Esra Paça / Mobius Danışmanlık