Aslında hayatın en büyük dayanağıdır kardeşler! Etrafınızda kimsenin kalmadığına inandığınız, her şeyin size uzak geldiği, birilerine bir şeyler anlatmak istediğiniz ama içinize attığınız anlarda, aslında –belki de– uzakta aradığınız DOSTLARINIZ hemen yanıbaşınızdadır ama her zamanki gibi (çoğunlukla) farkına varmazsınız. Bu yazımızı okuduktan sonra (lütfen!) gidin, kardeşinize bir sarılın. İnanın hayat çok daha güzel olacak!
Yillar once hastanede calisirken, agir hasta bir kiz getirdiler. Tek yasam sansi bes yasindaki kardesinden acil kan nakli idi. Kucuk oglan ayni hastaliktan mucizevi sekilde kurtulmus ve kaninda o hastaligin mikroplarini yok eden bagisiklik olusmustu. Doktor durumu bes yasindaki oglana anlatti ve ablasina kan verip vermeyecegini sordu. Kucuk cocuk bir an duraksadi. Sonra derin bir nefes aldi ve “Eger kurtulacaksa, veririm kanimi” dedi. Kan nakli ilerken, ablasinin gozlerinin icine bakiyor ve gulumsuyordu. Kizin yanaklarina yeniden renk gelmeye baslamisti, ama kucuk cocugun yuzu de giderek soluyordu.. Gulumsemesi de yok oldu. Titreyen bir sesle doktora sordu: “Hemen mi olecegim?..” Kucuk doktoru yanlis anlamis, ablasina vucundaki butun kani verip, olecegini sanmisti.
Bu yazıyı bizimle paylaştığı için Sn. Melike‘ye kendinigelistir.com olarak teşekkürlerimizi sunarız.
Derleme : Özgür ŞAHİN – kendinigelistir.com
Yazı Kaynak : Bilinmiyor
