Bu öykü, çiftlikten çiftliğe, yarıştan yarışa koşarak atları terbiye etmeye çalışan gezgin bir at terbiyecisinin genç oğluna kadar uzanır. Babasının işi nedeniyle çocuğun orta öğretimi kesintilere uğramıştı. Orta ikideyken, büyüdüğü zaman ne olmak ve yapmak istediği konusunda bir kompozisyon yazmasını istedi hocası.. Çocuk bütün gece oturup günün birinde at çiftliğine sahip olmayı hedeflediğini anlatan 7 sayfalık bir kompozisyon yazdı. Hayalini en ince ayrıntılarıyla anlattı. Hatta hayalindeki 200 dönümlük çiftliğin krokisini de çizdi. Binaların, ahırların ve koşu yollarının yerlerini gösterdi. Krokiye, 200 dönümlük arazinin üzerine oturacak 1000 metrekarelik evin ayrıntılı planını da ekledi. Ertesi gün hocasına sunduğu 7 sayfalık ödev, tam kalbinin sesiydi.. İki gün sonra ödevi geri aldı. Kağıdın üzerinde kırmızı kalemle yazılmış kocaman bir “0” ve “Dersten sonra beni gör” uyarısı vardı. “Neden “0” aldım?” diye merakla sordu hocasına, çocuk.. “Bu senin yaşında bir çocuk için gerçekçi olmayan bir hayal” dedi, hocası.. “Paran yok. Gezginci bir aileden geliyorsun. Kaynağınız yok. At çiftliği kurmak büyük para gerektirir. Önce araziyi satın alman lazım. Damızlık hayvanlar da alman gerekiyor. Bunu başarman imkansız” ve ekledi: “Eğer ödevini gerçekçi hedefler belirledikten sonra yeniden yazarsan, o zaman notunu yeniden gözden geçiririm.” Çocuk evine döndü ve uzun uzun düşündü. Babasına danıştı. “Oğlum” dedi babası “Bu konuda kararını kendin vermelisin. Bu senin hayatın için oldukça önemli bir seçim!.” Çocuk bir hafta kadar düşündükten sonra ödevini hiçbir
değişiklik yapmadan geri götürdü hocasına.. “Siz verdiğiniz notu değiştirmeyin” dedi.. “Ben de hayallerimi..”…..
O orta 2 öğrencisi, bugün 200 dönümlük arazi üzerindeki 1000 metrekarelik evinde oturuyor. Yıllar önce yazdığı ödev şöminenin üzerinde çerçevelenmiş olarak asılı. Öykünün en can alıcı yanı şu: Aynı öğretmen, geçen yaz 30 öğrencisini bu çiftliğe kamp kurmaya getirdi. Çiftlikten ayrılırken eski öğrencisine “Bak” dedi, “Sana şimdi söyleyebilirim. Ben senin öğretmeninken, hayal hırsızıydım. O yıllarda öğrencilerimden pek çok hayal çaldım. Allah’ tan ki, sen, hayalinden vazgeçmeyecek kadar inatçıydın.”
Sevgiler
Tülay Bilin
Tülay Bilin kimdir?
Tülay Bilin çok uzun yıllar Hürriyet Gazetesinde çalıştıktan sonra, Nisan 2006‘ya kadar Dünya Gazetesinde İnsan Kaynakları Müdürü olarak çalıştı. Uzun yıllardır kişisel gelişim konusunda aldığı eğitimleri 10 yıldır profesyonel olarak çevresiyle paylaşmaktadır. Şirketlere verdiği eğitimler devam etmektedir. Ayrıca kişisel olarak sorunlarını çözmekte zorlananlar için de yüz yüze görüşmeler yapmaktadır. 2 yıl radyo programı yapmıştır.
süper bir paylaşım çok güzelbaşkabir şey diyemiyorum tutuldum:D
gercekten çok degişik esrarengiz bir olay bir o kadarda can alıcı bir hikaye tşk tülay hanım , tşk ler
Bu sitedeki butun yazilar gibi bu da muhtesem:):)
merhaba tülay hocam gerçekten bu yazılar sizin eserinizmi , dikkat ve ilgi ile okuyorum , paylaşım için teşekkür ederim.
Gerçekten güzel bir hikaye.
Teşekkürler Tülay Bilin.
DAHA ÖNCEDEN OKUMUŞ VE ÇOK ANLAMLI BULMUŞTUM TEKRAR BAŞKA Bİ KALEMLE DİZELERE DÖKÜLMÜŞ VE TEKRAR OKUMA FIRSATI BULMUŞ OLMAKDAN BÜYÜK KEYİF ALDIM TEŞEKKÜRLER PAYLAŞIMINIZ İÇİN
Hayallerimizin peşinden koşmaya yönelik güzel bir hikayeydi teşekkürler..
…ya ürkmüş bir hayal gücünüz varsa ve sıfır bile almayı başaramıyorsanız…
Ben de bir öğretmenim ve bu yıl öğretmenlikteki ilk senem.benim de daha önce yaşadığım olaylardan da kazandığım tecrübeyle, sınıfa ilk girdiğimde tanışma konuşması bile yapmadan öğrencilerime söylediğim ilk cümleleren birisi : ”hayatta imkansız diye bir şey yoktur, yeter ki inanın ve emek verin” olmuştur.
hayatı bitmiş olanlar ne yapsın ??:/