Kahvesinden bir yudum daha aldı. Havalar da iyice soğumuştu. Halbuki dün ne kadar güzeldi, bir de bugüne bak! Neyse, dedi. Dikkatimi toplasam iyi olacak. Karşısındaki geniş koltukta oturan kadına bakarak devam etti. İnsan anlattıkça daha mı eksik kalıyor ne dersiniz? Yaklaşık olarak 1 saattir anlatıyorum. Sanırım çok vaktimiz de kalmadı. Ne diyordum. Hah, hatırladım şimdi.
Bende bir şey var, ama ne var bir bulabilsem… Belki sizde de vardır. Sokaktaki, iş yerindeki, ailemdeki, otobüsteki insanlarda da vardır, bilemiyorum.
Beynim, bir türlü frekansı tutturamayan radyo gibi, hışır hışır…
Sık sık kitap okuyorum. Okudukça daha bir cahil kalıyorum sanki.
Ne kadar erken yol alırsam o kadar gecikiyor gibiyim.
Yedikçe aç kalıyorum. Çöplerimi attıkça birikiyorum. Pis kokuyor bir şeyler…
Herkes beni sevsin istedikçe olabilecek en dip köşelere itiliyorum.
Mutluluğu aramaya başladığım andan beri her kapının ardında hayal kırıklığı çıkıyor. Ya da ben yeni görüyorum.
Başarı naraları attıkça daha fazla sesim kısılıyor.
Birileri “Ah bebeğim, pozitif ol azcık” dedikçe ayrı bir aptal oluyorum. Her şeye burun kıvırır oldum.
Kimsenin ah’ını almayayım diye parmak ucunda yaşadıkça belim bir türlü toparlanamıyor, ne garip…
Ailemdeki herkesi memnun etmeye karar verdiğim geçen haftadan beri bakıyorum da gülümseyen bir Allah’ın kulu kalmadı sülalemde.
Doğru nefes almak önemliymiş ya, doğrusunu alacağım diye soluğum kesildi, peki buna ne diyeceksiniz?
Yani yaptıkça yapamıyor, oldukça olduramıyorum sanki.
Belki sizde de vardır. Sokaktaki, iş yerindeki, ailemdeki, otobüsteki insanlarda da vardır, bilemiyorum.
Benim neyim var doktor?
Kadın, üstüste attığı bacaklarından birini yere indirdi. Hafifçe başını öne eğerek, dikdörtgen çerçeveli gözlüklerinin üstünden karşısındaki adamı bir daha süzdü. Ve dedi ki;
“Kendinizi otomatik pilota almışsınız. Sakıncası yoksa sorabilir miyim? Komutları kapama tuşunuz nerededir acaba?”
Yazan : Tuğçe Güçnar Kengil | kendinigelistir.com
