Çok kısa da olsa, gün içinde belirli bazı süreleri iç’imize bakmaya ayırmamaya nasıl razı olabiliyoruz? O kadar katı, duyarsız, bıkkın hale mi geldik? Her gün onlarca saatimizi çaldırdığımız bilgisayar oyunları, pek çoğumuzun ikinci eşi statüsündeki sosyal ağlar, yararsız eğlenceler iç dünyamızı doldurmaya yeter mi yoksa bunlar daha çok, günlerin kaçıp gittiğini gözümüzden saklamaya mı yarar? İyi ama yaşamımızın eriyip gitmesine gözümüzü kapamak, gözümüzü ancak birisinin ölüm haberi kapıyı çaldığında korku ile aralamak iyi bir çözüm olabilir mi? Daha şimdiden gözümüzü dört açıp kendimize, “yaşamıma nasıl bir anlam kazandırabilirim?” diye sormak ya da içimize bakıp”yapılacak o kadar çok şey var ve bunlar o kadar heyecan verici ki” desek daha iyi olmaz mı?

Her gün kısa bir süreyi içimizde özgeci bir düşünce geliştirmeye, zihnin işleyişini gözlemlemeye ayırıp böbürlenme, haset, küskünlük ya da sevgi, yetinme, hoşgörü dediğimiz şeylerin nasıl ortaya çıktığını keşfetmeye ayırmaya değmez mi? Hiç kuşkumuz olmasın; bu araştırma bize, haberlere veya spor sonuçlarına bakmaya, sosyal ağ iletişimine ayırdığımız süreler içinde edindiğimiz bilgilerin bin kat fazlasını kazandıracak ve bu bilgiler zihnimizde daha uzun süre kalacaktır. Söz konusu olan, vaktimizi yararlı biçimde kullanmaktır, içinde yaşadığımız dünyayı yok saymak değil! Nereye başımızı çevirsek eğlence gördüğümüz, bilgiye ulaşma olanaklarının doyum noktasını aştığı bir dönemi yaşadığımızı düşünürsek, böyle bir ‘düşünme aşırılığına’ düşmemiz zaten söz konusu değil. Bizler daha çok bunun tam tersine saplanıp kalmış durumdayız. Derin düşünmenin sıfır noktasındayız! Yüz saat eğleniyorsak, bunun bir saatini bile düşünmeye ayırmıyoruz. Bunu en çok bir kaç saniye için yapıyoruz, ondada ya geçmişte olmuş bitmiş bir olayın muhakemesini yapıyoruz ya da şuan içinde bulunduğumuz bir felaket anı bizi o olayı (mesleki, ailevi vs.) sorgulamak zorunda bırakıyor.

Bir gölün kıyısında, bir orman açıklığında, bir yamacın tepesinde ya da sakin bir odada oturup içimizin en derininde yer alan öz’ümüzün ne olduğunu neden incelemiyoruz? Öncelikle, yaşamda bizim için neyin en değerli olduğunu düşünelim, sonra zamanımızı dolduran etkinlikler arasında temel önemde olanlar ile bunun dışında kalanlar arasındaki öncelikleri saptayalım. Böylece etkin yaşamımızın bazı dönemlerini yararlı biçimde kullanabilir, bakışımızı içimize çevirebiliriz. Uzun yıllar dünyadan el etek çekmiş olarak yaşayan Tenzin Palmo bir yazısında şöyle diyordu; “İnsanlar derin düşünmeye zaman bulamadıklarını söylüyorlar. Bu doğru değil! Kahvenin suyu ısınıncaya kadar, toplu taşıma araçlarında derin düşünebilirsiniz. Yaşanan an’ın içinde olma alışkanlığını edinmeniz gerekir.”

‘Şeylerin’ doğası hakkında mutsuzluğa kapılmadan yapacağımız bilinçli bir gözlem, bize geçen her günü dolu dolu yaşama şevkini kazandırabilir. Yaşamımızı (tarafsız gözle) incelemediğimiz için, başka seçeneğimiz olmadığını veri kabul etmek, olayların art arda gelmesine ve şimdiye kadar olduğu, bundan sonra da hep olacağı gibi bizi sıkıştırmasına izin vermek kolayımıza geliyor! Oysa yaşamımızdaki oyalanmalardan ve boş etkinliklerden vazgeçmezsek onlar bizden vazgeçmeyecektir, hatta tersine giderek daha çok yer kaplayacaklardır.

Manevi yaşamı yarına ertelersek, her gün’den istifa etmek zorunda kalırız. Zaman sıkıştırıyor! Somut olarak, yaşamımızı daha uyumlu yaşamak için belirli nitelikleri geliştirmek gerekir. Farkındalık, geçen zamana dikkat etmemizi, onun biz farkında olmadan geçip gitmesini engellemizi sağlar. Doğru motivasyon, zamanı renklendiren, ona değerini kazandıran şeydir. Özen, onu doğru kulanmamızı sağlar. İç özgürlük, onun bozucu heyecanların tekelinde kalmasına engel olur. Böylelikle her gün, her saat, her saniye hedefine doğru uçan bir oka dönüşür. Bunu uygulamaya başlamak, iç’imize, kendimize dönmek için en doğru zaman ise şimdi’dir!

Yazan : Hülya Konar / hPozitif