Ne gerekiyor diyorum içimden, uçmak için ne lazım bize? Hamur kızartması gibi mi hayat, arkanı dönersen kararır mı ansızın… Çuvala sığdırır gibi tıkıştırdığımız anılarımızdan hangileri ütü istemez bugün? Açmaya yüreğimiz var mı bayatlamış hayallerin ağzını, yoksa her birinin küflenmesi işine mi gelmiş sinmiş cesaretimizin? Kanatlar nerede diyorum içimden, insan uçabilir mi gerçekten? Zifiri bir aşkın kuyusunda mı çeker gökyüzü kendine?

Çok mu ıssızdır en tepedeki düşlerimiz,

Yoksa yürümek zor geldiğinde mi dokunmak isteriz bulutlara…

Ne zaman uçmak ister insan?

Vitesi bozuk isyanlarımız durmak bilmeyince mi, yoksa kalabalık korkulardan koşmaya yer kalmayınca mı? Ayazda kalmak gibi mi hayat, bir kapıyı kapamak mı lazım diğerini açmadan… Yoksa üşümek mi gerekir serinletmek için kızgınlığımızı?

Kim diyorum içimden, kim uçurur insanı?

Hayat mı hayal mi? Aşk mı yoksa ağlamak mı? Zaman mı yoksa kuşlar mı? Belki tutturmasak dibini “an”larımızın, hayatın tadına varırız, olamaz mı?

Yazan : Tuğçe Güçnar Kengil | E-Koc, kendinigelistir.com