Kendine değer verdiğinde başlıyor diğerlerinden değer görmek… Kendini hatalarınla, günahlarınla yargılamadan kabul ettiğinde diğerleri de seni kabul ediyor… Başkalarını sevdiğinde değil, kendini sevdiğinde seviliyorsun… Kırmamak için susmayı seçtiğinde değil, kırılmamak için ifade ettiğinde özgürsün… Sen kendi merkezinde yaşamalısın. Kendi cümlelerin olmalı… İstediklerine yer vermelisin hayatında, istemedikklerine ise yol…

Cesur ol. Korkma. Sen sadece kendinden sorumlusun unutma.

Belki yargılanırsın belki infaz edilirsin ama yoluna “sen” olmanın özgürlüğü ile yüksüz devam edersin. Hem bırak diğerleri de kendi sorumluluklarını alsın biraz.

İnsan bencil olmayı bilmeliymiş hayatta bunu öğrendim. Kırmamak için kırılmayı seçmenin insan olmakla pek bir alakası yokmuş. Kendimizi tanımadan başkasını tanımaya çalışmak, bir de tanıdığımızı iddia etmek aslında kendimizi kandırmaktan başka bir şey değilmiş. Kendimizi mutlu etmeden başkalarının mutluluğu için çabalamak, kendimizi, kendi değerimizi hiçe sayıp, kendimize yetemeyişlerimizi “o mutluysa ben de mutluyum” kılıflarına sokup kendimize sunmak kendimizi yok saymanın ta kendisi.

Sevdiğim insanlar olduğu gibi sevmediğim insanlar var. Önemsediğim gibi umursamadıklarımda. Değerli olanlarım, değer biçmeye layık görmediklerim. Burnu büyüklük yapmıyorum haşa, beni sevmeyenler de vardır elbet biliyorum. Hatalarım mı? Alasını yaptım. Günahların dersen, masum değilim. Sevdiklerim, önemsediklerim, öğrendiklerim sizler sol yanımda durun, diğerlerine gelince yol vermek niyetim.

Nasıl mı?

Bir simit , bir peynir. saat 07. 30

LÜTFEN BEKLEME YAPMAYINIZ! ! !

Yazan : Ayça Akın