Hemen hemen her kadının ilgisini çektiğine eminim. Bu seferki konum, DUYGUSAL İLİŞKİLERDE FEMİNEN TAVIRLAR SERGİLEYEN ERKEKLER. Ne oldu bu erkeklere hiç bilmiyorum ama gitgide kadınlaştıkları kesin. Duygusal ilişkilerde kadın ve erkek yer değiştirdi. Eskiden kadınlar nazlanırdı, kaçardı, istese de istemiyor gibi davranırdı, hoşlansa da belli etmezdi. Erkekler de ısrarcı olurdu, kovalardı, ikna etmeye çalışırdı, sevgisini açık ederdi. Ama şimdi öyle mi? ”Tersine Dünya” oyununda olduğu gibi yer değiştirmiş durumdayız. Yaratılışımız değişmediğine göre yetiştirilişimiz veya hayat şartlarında anormallikler oluştu demek ki.

Benim için insan insandır aslında, kadın-erkek diye ayırmıyorum. Ama bir de varoluş sebebimiz var. Eğer aramızda farklar olmasaydı ve kadın-erkek diye ayrı ayrı varolmamız gerekmeseydi zaten iki ayrı cins olmazdık. İyi ki de iki ayrı cins var! Sadece kadınlardan oluşan bir dünya korkunç olurdu :) Eminim erkekler de sadece erkeklerin olduğu bir dünyada pek mutlu olmazlardı ;)

Peki… Madem biz iki ”ayrı” cinsiz ve belli sebeplerle yaratıldık. Neden rollerimizi değiştirmeye çalışıyoruz? Önce kadınlar mı ”erkekleşmeye” başladı yoksa erkekler mi ”kadınlaşmaya”? Biz mi eski gücünü ve kararlılığını kaybeden erkeklerin yerini doldurmaya çalıştık önce? Yoksa erkekler mi gücü artan kadının karşısında geri çekilmeye başladı? Başlangıç nasıl oldu bilmiyorum ama ben bu durumdan şikayetçiyim. Herkes kendi rolüne geri dönsün lütfen. Birileri erkeklere daha güçlü ve cesur olmaları gerektiğini söylesin. Kadınlar da biraz daha yumuşak başlı ve naif olsa hiç fena olmaz. Kendim de dahil olmak üzere aşırı dominant kadınlardan hiç hoşlanmıyorum. Aynı şekilde korkak erkeklerden de…

Etraf tuttuğunu koparan, ne istediğini bilen ve onu elde etmek için adeta cengavere dönüşmüş kadınlarla dolu. Tamam, ben kadınlar pısırıklaşsın, içine çekilsin demiyorum ama Amazon’a da dönüşmeyin kardeşim! Peki ya bu kadınlar karşısında ağlamaklı bakışlar taşıyan yavru kedi edasındaki adamlara ne demeli? Artık erkekler sevdiğini söylemekten bile aciz durumdalar. Ve bunun suçlusu biz kadınlar mıyız merak ediyorum. Her şeyi biz yapar olduk. İlişkiyi biz başlatıyoruz, ilk adımı biz atıyoruz, gidişatı biz belirliyoruz. Erkekler de biz nereye çekersek oraya geliyorlar. Hatta bir de naz yapıyorlar, ağırdan alıyorlar ve işi zora koşuyorlar. Pes! :)

Kendi adıma konuşuyorum ama eminim sayısız kadının hislerine tercüman oluyorumdur. Duygusal ilişkilerde feminen tavırlar takınan, cesur olmayan, duygularını ve düşüncelerini dile getiremeyen erkeklerden hiç hoşlanmıyorum. Erkeksi tavırlar takınan kadınlardan da hoşlanmıyorum. Sihirli bir değnek olsa da herkes eski haline dönse. Erkekler duygularını dile getirse, adım atsa, kol kanat gerse. Kadınlar da biraz nazlansa, kırılsa dökülse, çekinse, utansa :) Çok mu naftalin kokulu bir dilek oldu acaba? :) Zaten oldum olası eskilerden kaldığımı düşünmüşümdür. Tahminen 1950’lerde doğdum ve fazla uzun yaşayamadan öldüm. Sonra 80’lerde tekrar geldim ve bir devir şoku yaşıyorum:) İlişkiler bana çok garip geliyor. İşin kötüsü ben de olana uyum sağlar oldum. Kendimden de memnun değilim yani, lafım sadece size değil :)

Aslında işin özü konuşamamakta yatıyor bence. Konuşamamak ve kendini ifade edememek konularına başka bir yazımda uzun uzun değineceğim. Korku faktörü, zihnin oyunları ve başkalarının düşüncelerine fazla önem verme durumlarının etkilerini de ayrıca konuşacağız. Ama şimdilik konuları kapatıyorum. Son söz olarak, haydi beyler biraz cesaret! Silkinin şöyle kendinize gelin :) Ve haydi hemcinslerim siz de biraz yumuşayın artık. Amazon çizginizden kayın. Kırılıp üzüleceksiniz diye korkunç maskeler, delinmez zırhlar giyinmeyin. Her iki taraf da sevmeyi ve güvenmeyi yeniden öğrenmeli sanırım :) Gerçekleşmesini diliyorum…

Sevgilerimle

Yazan : Aslı Ece Özdoğan / kendinigelistir.com