Duyarsız olma(!) Tepkisiz kalma (!) Sadece yaşamaya gelmedik… Yaşarken öğrenmeye, anlamaya ve anlaşılmaya geldik! Penceremden aşağıya bakıyorum. Açlıktan ölen insanları,  hastalıktan ölen insanları görüyorum. Biraz daha uzağa bakınca tüm kaynakların geriye dönülemeyecek ölçüde tüketildiğini görüyorum. “Banane!” demek için bahane arıyorum, gözlemi kapatıyorum. Bu defa sesleri duyuyorum. Ağlıyanları, yalvaranları, acı çekenleri… Sonra kulağımı kapatıyorum duymamak için! Pencereyi kapatarak sesleri ve görüntüyü unutarak yemeğimi yiyorum, kitabımı okuyorum, çayımı içiyorum…

Sonra,

Çayım bitiyor. Kitabım bitiyor. Yemeğim bitiyor…

Çıkıyorum dışarı elim kulağımda, gözlerimi kapatarak yürümeye çalışıyorum. Peki yönümü nasıl bulacağım(!) Olduğum yerde kalıp, ağlamaya başlıyorum. Korkuyorum şimdi ben de o pencereden bakılan biriyim. Bir umut bekliyorum. Anlaşılmayı, kurtarılmayı…

Elimi kulağımdan çekmeye çalışan bir yabancı “aç gözlerini” diyor. Korksam da açıyorum. Şimdi içindeyim artık tüm seslerin ve görüntülerin. Etrfata benim gibi olanları görüyorum. Onlardan benden pencereden göremediklerimi daha iyi görüyorum.

Şimdi sıra bende… Onların gözlerini ve kulaklarını açtırmalıyım. 1 iken 2 olduk, 2 iken 5 olduk, 5 iken sonsuz olduk…

Yüzüm gülmeye başladı. Umut başladı. Umutlar yeni umutlarıma gebe oldu… Artık yalnız değildim. Şimdi 2 elimi uzattığım insana yardım ediyorum. Evimde çaylarımı daha zevkli, yemeklerim daha lezzetli, kitaplarımı daha başka okuyorum ve pencereyi açıyorum kuş sesini duyuyorum. Yeşili görebiliyorum, yağmurdan sonra toprak kokusunu alabiliyorum.

“İşte HUZUR(!)” diyorum kendime.

Paylaştıkça artan şey sadece sevgi değil.

Dilerim bunu yaşamak herkese nasip olur.

Tuğba Can / kendinigelistir.com