Bilirsiniz, küçük adımların gücünden hep bahsederim. Bir gün, küçük adım atma temalı Pazartesi Motivasyonu mailini gönderdikten sonra şöyle bir cevap aldım: “İnsanların büyük hayaller kurmasını engelleme!” yani tam hatırlamıyorum ama kaba bir üslupla yazılmış buna benzer bir şeydi.

Tabiki kendisine cevap yazmadım. Ama yazılarımı takip eden ve bu konuda çelişki yaşayan diğer üyelerimiz için bu konuya değinmenin faydalı olabileceğini düşündüm.

Ben hiçbir zaman büyük hayalleriniz olmasın demiyorum. Büyük hayallerinizin olması gerekiyor zaten. Çünkü insan, vizyonlayabildiği, hayal edebildiği kadar gelişim gösterebilir. Bu yüzden hayal kurmak, hayallerinizi abartmak, hatta bir gün “acaba nasıl yapabilirim” sorusunu sormaya başlamak çok çok önemli.

Benim itirazım, kendimize büyük bir hedef koyup, oturduğumuz yerden bir gün o hedefe ulaşmamızı sağlayacak mucizeyi beklemekle ilgili. Ben bunu başarabilmiş hiç kimseyi tanımıyorum. Siz tanıyorsanız ya da duyduysanız lütfen bana da yazın.

Aksine, başarılı olarak gördüğüm ve çalışmalarını yakından takip ettiğim pek çok kişi hep aynı davranışı sergiliyor; küçük ama tahminimden de küçük adımları oldukça disiplinle ve sürece saygı duyarak özenle atıyorlar. Bu beni hep çok şaşırtmıştır. Yani benim atmaya tenezzül bile etmediğim, bazen üşendiğim, “amaaan bu adımı atsam ne olacak atmasam ne olacak” diye kendi kendime söylendiğim küçük adımları öyle büyük disiplinle atıyorlar ki, saygı duymamak elde değil. İşte demek ki işin sırrı bu diyorum.

Kişisel gelişim üzerine yaygın olan “İste Olur!” olgusu yüzünden ve kısa yoldan başarıyı elde ettiğini sandığımız kişilerin popülerliği yüzünden bence artık insanlar disiplinli ve sıkı çalışma motivasyonunu bulamıyorlar. İstemek, hayal etmek, büyük düşünmek, pozitif düşünmek, vizyonlamak çok çok çok önemli biliyorum. Ama o küçük adımları büyük tutkuyla atmadığımız sürece hiçbir işe yaramazlar söyleyeyim.

Kaynak : Motivasyon Zamanı