Geçtiğimiz hafta Sakarya’da Engelliler ve Yardımlaşma Derneği’nin gerçekleştirdiği bir programda beni bu dünyadan alıp ötelere götüren genç bir adamla tanıştım. Yüreği geniş, kullandığı kelimeler duygu yüklü, samimi, menfaatsiz, teşekkür etmeyi bilen, yüzü gülen, kendini ispatlama telaşında olmayan, izleyen, anlatmayı seven, an’da kalabilecek kadar farkında, aşka inanan, cesur, hatta hayata mektup yazıp “Merhaba hayat. Sana ‘nasılsın’ diye sormuyorum tıpkı sen bana istediğin her şeyi yaşatırken nasıl olduğumu sormadığın gibi. Sana, bana yaşattığın her mucize ve her güzellik için çok teşekkür ediyorum. Yaşatmadığın ve yaşattığın tüm acılar için ise kızmıyorum artık. Ama bazen bazen tıpkı bir çocuk gibi küsmelerim olabilir. Ancak yine bir çocuk gibi neden küstüğümü unutup devam ederim seni yaşamaya…” diyerek onunla konuşan genç bir adamdı bu.

Ömer’di ismi henüz 23 yaşında olan bu güzel yüzlünün. Ömer doğarken oksijensiz kaldığı için spastik engelli olarak yaşama merhaba diyor. Şuan yürüyemiyor, konuşamıyor, kendi öz bakımı için bir başkasından destek alarak hayatına devam ediyor. Engelinden dolayı yaşadığı Sakarya’da okullara kabul edilmediği için okula gidemiyor ancak abisinin büyük yardımıyla geçde olsa kendi kendine okuyup yazmayı söküyor. 1999 depreminde enkaz altında kalıyor, saatler sonra babası tarafından kurtarılıyor ancak küçük kardeşini aynı göçüğün altında kaybetmek Ömer’i çok etkiliyor. Uzunca bir süre bu durumun etkisinde kalsada sonunda gerçek hayatın devam ettiğinin farkına varıp yaşadıklarını içine atıp ailesininde desteğiyle tekrar yaşama karışıyor Ömer. İstanbul’da devam ettiği rehabilitasyon merkezinde bilgisayar kullanmayı öğreniyor özel bir alet yardımıyla. Klavye ve mause olmadan spastik engellilerce özgürce kullanılan bu bilgisayar sayesinde Ömer, duygularını yazıya dökmeye başlıyor. Hayallerini, sıkıntılarını, yapamadıklarını, özlemlerini anlattığı yazılarını engelli sitelerinde yayınlamaya başlıyor. Konuşamayan Ömer’in yazdıkları çığlık olup sanal alemde çınlamaya başlıyor.

Ömer’in yazılarını okudum bende, ruhuna, yüreğine, cesaretine, hayata tutunuşuna hayran kaldım. Sürekli her şeyden, herkesden şikayet eden, bilhassa “bunada şükür” deyip cümleyi “ama” ile devam ettiren, oysa minnet ve sevinç duymak için sebebimiz olması gerekmediğini unutan insanlar geçti aklımdan. Ömer’in elinden tutup hepsiyle tek tek tanıştırmak isterdim anlatsın onlara yüreğindekileri ve şok edici dersler versin isterdim. Hayata öğrenmek için geldiğime inandığım için ilk dersi ben aldım Ömer’den. Boyundan büyük ama kendisine çok yakışan ettiği sözlerle Mesnevi’de “yüz türlü oyun görüp, yüz türlü tecrübe geçirip akıbeti gören kişi, bir tek oyun görene benzemez.” dizelerini doğrular gibiydi bana… “İyi hoş diyorsun da Hülya, gerçek hayat öyle değil işte” diyenler kadar “iyi sözler söylüyorsunuz ama bu değişmez, ressam bizim resmimizi böyle yapmış” deyip özgür iradesinin, düşünme yeteneğinin, zeka gücünün, yüreğinin farkında olmayıp kaderin altına sığınanlarıda duyar gibiyim şuan ancak bende diyorum ki gerçek hayat sizin yani böyle düşünenlerin söylediği gibide değil! Ne düşünürsek onun bizde tetiklediği duyguya ait davranışı seçerek hareket ediyoruz, bedenimiz, zihnimizi takip ediyor. Evrende milyonlarca olasılık var ve biz bunlardan sadece birini seçip yaşıyoruz.

Hayat korkakları sevmez! Ömer’de bedenindeki engeline rağmen zekasıyla ve yüreğiyle engel tanımayan çok cesur bir genç adam. Öyle ki aşık oluyor geçtiğimiz zamanlarda, yazılarını paylaştığı bir sitede, genç bir kızla yazışmaya başladıktan sonra kalbi bir başka atmaya, duyguları bir başka türlü olmaya başlıyor Ömer’in. Aşk dedikleri bu olmalı, diyor ama biliyor bunun karşılıksız bir aşk olduğunu. O da karşılık beklemiyor zaten. Sadece kendisi seviyor, sevilmenin değil sevmenin büyüsüne inanıp sevmekten vazgeçmiyor. Bu aşk onu aynı zamanda çiçeğe, böceğe, kuşa her şeyede aşık ediyor… “İmkanlar ölçüsünde, küçük çılgınlıklar ve küçük molalarla, hayata renk katmak, bizim elimizde. Bu harika yaz gecelerinde, içinizden yürüyüş yapmak geldiyse, saate bakmadan, atın kendinizi sokağa, ay’ı, mehtabı yıldızları izleyin. Kısacası, hayatın yoğun ve keşmekeş akışı arasında, kendinize zaman ayırmayı unutmayın.” diyerek hayata ne kadar sıkı sıkı bağlandığını gösteriyor…

Sonunda bu sessiz ama çılgın sevda o genç kızı Ömer’in arkadaşı olarak bıraksada aslında bir kitabında baş kahramanı yapıyor. “Saklı Sızım” isimli bir kitapta topluyor Ömer Aliklıç şiirlerini. Haykırıyor sevdasını, duygularını, yüreğinin her bir köşesindekini… Okuyun derim, okurken isterseniz o enfes dizeleri yürüyemeyen, konuşamayan, kendi başına hareket edemeyen bir genç adamın mucizesi olarak düşünün, isterseniz ahh bu nasıl bir sevda, bu nasıl güzel bir yürek, bu nasıl yaşama sahip çıkıp Allah’a hamdolsun deyiştir, deyip örnek alın! Taktir sizin.

Yaşamayı seveceksin.

Zorluklarına, yapamadıklarına inat.

Gülü kokladığın,

Rengini gördüğün için,

Kuş sesini, duyduğun,

Güneş doğduğu için,

Ezanı işitebildiğin,

Bir çift dost sesi duyduğun ,

Işığı gördüğün için,

Çayın tadını aldığın,

Bir dilim ekmeği zevkle yediğin için,

Nefes aldığın,

Üzüldüğünde ağlayabildiğin,

Canın yanınca hissetiğin için,

Yaşamayı seveceksin.

Bu şiirinde yazdığı gibi yaşamayı sevmekle çok iyi yapan Ömer’in, yolu ve bahtı açık olsun, onun bu çiçekli yolunda en büyük yoldaşı “her mucizenin arkasında sevgi vardır”ı ispatlayan o sevgi dolu ailesine selam olsun.

Yazan : Hülya Konar / hPozitif