Spot: Benjamin Franklin’in bir sözü çok anlamlıdır: “Allah kendisine yardım edene, yardım eder.” Yaptığımız her küçük hamle, bizi amacımıza yaklaştırırken önümüze vesileler çıkar. Kum Küçüktü, küçücüktü. Tüm çocuklar gibi hiçbir şeyi tam yapamıyordu. Çorbayı içerken üstüne döküyor, su bardağını deviriyor, elbisesini bile kendi giyemiyordu. Üstelik annesi babası, sürekli olarak ona onu dökeceksin, bunu kıracaksın diyordu. Çocuk kalbiyle kendinin işe yaramaz ve yetersiz biri olduğuna inanmaya başlamıştı.
Okula başladığında ismi de dikkat çekmişti. Çocuklar ismiyle eğleniyorlardı: “Kum torbasına yumruk atalım.” “Kumu kovaya koyalım.” “Kumdan Kale yapalım.”
Çocukken yerleşen bu inanç büyüdüğünde de kendini gösterdi. Hangi öğretmeni onu eleştirirse o konuda kalıcı bir yetersizliğin içine düşüyordu. Matematik öğretmeni, bir gün tahtaya kaldırdığında soruyu yapamayınca “Oğlum senin kafan basmıyor. Otur, sıfır. Kum tanesi kadar zekan var.” demişti. Aldığı not değil, ama öğretmenin söylediği onu çok üzmüştü.
Güç bela okulu bitirmeyi başardığında üniversiteye gidemeyeceğini düşünüyordu. Yine de sınav sonuç kağıdı o kadar kötü değildi; Anadolu’da bir okulu kazanmıştı. Kafasında bin tane endişe vardı. Oraya nasıl gidecek, nasıl yalnız yaşayacaktı? Tek tesellisi, zamanı gelince her taşın yerini bulmasına olan inancıydı. Çok fazla becerisi ve başarısı olmadan liseyi bitirebildiğine göre, üniversitede şöyle ya da böyle bitecekti.
Okula gittiğinde içindeki yetersizlik ve değersizlik duygusu hala oldukça derindi. Yurttaki oda arkadaşlarından Deniz özgüveni çok yüksek, çok enerjik birisiydi. Odaya girdiğinde bir çığlık atıyor ve arkadaşlarıyla şakalaşıyordu. Deniz okulda da çok ataktı; tüm derslerde söz alıyor; yeni arkadaşlarla tanışmakta çok girişken davranıyordu. Bir gün Deniz ile baş başa sohbet ederken kendi özgüvensizliğinden söz etti. Sonra da bunu aşmak için ne yapabileceğini sordu. Deniz biraz iç çekerek konuşmaya başladı. “Benim göbek adımın ne olduğunu biliyor musun?” dedi. “Göbek adım Mum. Hastanede elektrikler kesilince mum ışığında doğurtmuşlar beni, muzip dedem de göbek adı Mum olsun demiş. İlkokuldayken çocuklar hep benimle dalga geçiyordu: “Mumu yakalım”, “mumu söndürelim”, “mumun fitilini yakalım”, “bugün hava çok güneşli mum eriyecek.” Bu sözler beni çok üzüyordu. Ne var ki, şunu düşündüm. Mum küçük ve mütevazi bir unsur, ama ışık veriyor; başka mumları yakabiliyor; doğum günlerinde insanlara neşe veriyor, üstelik ateşli bir şey. Ben de mumun pozitif özelliklerini kendi yaşamımda uygulayabilirim dedim. Bu da işe yaradı. Senin ismin “Kum” da öyle. Kumda yürümek güzeldir, kum rahatlatıcıdır, tedavi edicidir. Hayatımızın vazgeçilmezi camın kaynağıdır. Kendini böyle tanımlayarak davranışlarını değiştirebilir ve özgüvenini yükseltebilirsin. Bir dene…”
Kum bu konuşmadan sonra, bir arkadaşını okulun kampüsünden köye doğru giden bir yola yürüyüşe çağırdı. Yürüyüş sırasında üstünde konuşmak üzere neşeli sözler olan bir kitap getirmişti. Ayrıca mola verdiklerinde yemek için sandviç ve meyve suyu da almıştı. Çok keyifli bir yürüyüş yaptılar. Arkadaşı ayrılırken çok teşekkür etti. “Üniversitedeki en keyifli yürüyüşüm oldu” dedi. Kum çok mutluydu. İşe yaramıştı. Kendini iyi ve olumlu bir insan olarak tanımlamak, başarmak için küçük bir proje seçmek ve ona hazırlanmak insanın iyi sonuçlar almasını sağlıyordu. Kumun tedavi edici özelliği hakkında düşündü. Sınıfta derdi olan arkadaşlarının dertlerini dinlemeye başladı. Kum, onların kalplerini ısıtacak birkaç yorum yapıyordu. Kumla takılanlar, Kum’un tarzına hayran olmaya başladılar. Kum kendisindeki hızlı değişime inanamıyordu. Ama denediği yöntemler başarılı oldukça özgüveni artıyordu. Bir derste verilen en zor projeye de talip oldu. Büyük bir kararlılıkla o proje için çalıştı. Projeyi sunduğunda hocası da Kum’un projesine hayran oldu. Kum’un kaderi değişmişti.
Yazan : Melih ARAT
